ច្បាប់ភូមិបាល៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

របបគតិយុត្តនៃកម្មសិទ្ធិអចលនវត្ថុប្រែប្រួលទៅតាម តម្រូវការរបស់សង្គមខ្មែរដូចជា ដីកសិកម្ម ព្រៃឈើ ផ្លូវទឹក ត្រពាំង បឹងបួ ឬ ធារទឹក ត្រើយសមុទ្រ ឬ ច្រាំងទន្លេ អចលនវត្ថុក្នុងទីក្រុង និង ដីសំរាប់សាងសង់តំបន់អភិវឌ្ឍន៍ឧស្សាហកម្ម ។ ច្បាប់ពិសេសត្រូវបំពេញបទប្បញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃអត្ថបទច្បាប់នេះ ឬ តាំងបដិបញ្ញត្តិដើម្បីរក្សានូវ ការចាំបាច់ខាងសង្គម កិច្ចការរៀបចំដែនដី និង នគររូបនីយកម្ម ។ បទបញ្ជាទាំងឡាយនឹងបញ្ជាក់លំអិតនូវរបបផ្សេងៗ នៃកម្មសិទ្ធិដោយគោរពតាមបទប្បញ្ញត្តិនៃច្បាប់ ។<BR>

== ជំពួកទី២ អំពីកម្មសិទ្ធិសាធារណ ==

<br>រដ្ឋជាកម្មសិទ្ធិករនៃទ្រព្យសម្បត្តិទាំងឡាយក្នុង ដែនដីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ដែលបានចែងក្នុងមាត្រា៥៨នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញឆ្នាំ១៩៩៣ និង ច្បាប់និទាយាទភាពទាំងអស់ ឬ ទ្រព្យដែលម្ចាស់ប្រគល់អោយរដ្ឋដោយស្ម័គ្រចិត្ត ឬ ទ្រព្យដែលមិនមែនជាកម្មវត្ថុនៃការយកធ្វើជារបស់ឯកជនតាមច្បាប់ ឬ មិនមែនជាទ្រព្យដែលកំពុងកាន់កាប់ជារបស់ឯកជនស្របតាមច្បាប់បទបញ្ញត្តិនៃជំពូកទី៤ នៃច្បាប់នេះ ។<BR>

មាត្រា ១៣.<br><br>

មាត្រា ១៩.<br><br>

បុគ្គលទាំងឡាយដែលមានប័ណ្ណ ឬ មានថ្សានភាពជាក់ស្ដែងឋិត នៅក្រោមឥទ្ធិពលនៃមាត្រា១៨ នៃច្បាប់នេះមិនអាចទាមទារសំណងទូទាត់ ឬ សោហ៊ុយសំរាប់ការថែទាំ ឬ ការរៀបចំដែលបានធ្វើនៅលើអចលនវត្ថុដែលបានកាន់កាប់ដោយខុសច្បាប់បានឡើយ ។ លទ្ធកម្មណាមួយដោយខុសច្បាប់ និង ដោយចេតនា ឬ ដោយបោកប្រាស់លើទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈរបស់រដ្ឋ របស់នីតិបុគ្គលសាធារណ:ត្រូវផ្ដន្ទាទោសដូចមានចែងក្នុងមាត្រា២៥៩ នៃច្បាប់នេះ ។ចំពោះការកាន់កាប់ទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណ: ដែលបណ្ដាលអោយខូចខាត ឬ ធ្វើអោយយឺតយ៉ាវដល់ការងារដែលជាប្រយោជន៍ទូទៅពិសេស ចំពោះការកាន់កាប់ដីចំណីផ្លូវកំរិតទោសនឹងត្រូវកំណត់ជាទ្វេ ។ ក្នុងគ្រប់ករណីបើជនល្មើសមិនបញ្ឈប់ការកាន់កាប់របស់ខ្លួនក្នុងរយៈពេលដែលបានកំណត់ដោយ អាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចទេ អាជ្ញាធរអាចដំណើរការបណ្ដេញជនល្មើសចេញ ។<BR>

== ជំពួកទឺ៣ អំពីកម្មសិទ្ធិរបស់សមូហភាព ==

<br><br>