សិក្សាអំពីព្រះពុទ្ធសាសនា៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
No edit summary |
No edit summary |
||
បន្ទាត់ទី១៖
ព្រះ ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ (ជាភាសាបាលី: थेरवाद theravāda, ស្ថាវិរវាទ ជាភាសាសំស្ក្រឹត: स्थविरवाद sthaviravāda, ភាសាអង់គ្លេស: Theravada) មានន័យប្រាកដថា ការប្រៀនប្រដៅ របស់ព្រឹទ្ធាចារ្យឬការ
ប្រៀនប្រដៅជំនាន់ដើម គឺជាការសិក្សាចាស់បំផុត នៃព្រះពុទ្ធសាសនាដែលនៅគង់វង់ដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។ ថេរវាទបានចាប់កំណើត នៅក្នុងអាណាចក្រឥណ្ឌា មានសភាពរក្សាទុកដូចដើម ហើយជាទូទៅប្រហាក់ប្រហែលគ្នា
នឹងពុទ្ធសាសនាដំបូង ។ ជាច្រើន សតវត្សរ៍កន្លងមក ព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទជាសាសនាចំបងនៅក្នុងស្រីលង្កា (៧០ភាគរយនៃចំនួនប្រជាពលរដ្ឋ) ហើយនិងមួយផ្នែកធំនៃអាស៊ីភាគអាគ្នេយ៍ (ប្រទេសខ្មែរលាវ ភូមា ថៃ)
ប្រពៃណីថេរវាទនេះ ក៏ត្រូវបានគេប្រតិបត្តិនៅក្នុងប្រទេសចិនផ្នែកអាគ្នេយ៍ (ដោយក្រុមសម្ពន្ធហ្សន Shan និងតៃ Tai) , ក្នុងប្រទេសវៀតណាម (ដោយខ្មែរក្រោម),ប្រទេសបងគ្លាដេស (ដោយក្រុមសម្ពន្ធពរុអាស Baruas ឆកមា Chakma និងមឃMagh),ប្រទេសម៉ាឡេស៊ីនិងឥណ្ឌូណេស៊ីផងដែរ សព្វថ្ងៃនេះកំពុងមានប្រជាប្រីយភាព នៅក្នុងសិង្ហបូរីនិងក្នុងលោកខាងលិច ។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទ ជុំវិញពិភពលោកមានចំនួនជាង១០០លាននាក់ ហើយក្នុងសតវត្ស៍ថ្មីនេះ ថេរវាទបានចាក់ឫសក្នុងលោក ខាងលិច និងដុះដាលឡើងវិញនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ។ ប្រវត្តិ ប្រភពនៃការបង្រៀនគ្រឹះនៃការបង្រៀនព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទបែកចេញ មកអំពី វិភជ្ជវាទ Vibhajjavada (ទ្រឹស្តីនៃការធ្វើវិភាគ) ដែលតមកអំពីស្ថាវិរៈ (ឬការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ) ក្នុងជំនាន់ពេលធ្វើសង្គាយនាលើកទី៣ ព.ស២៩៤ ក្នុងរជ្ជកាលមហាអធិរាជអសោក នៃប្រទេសឥណ្ឌា។ វិភជ្ជវាទិន (អ្នកកាន់វិភជ្ជវាទ) សំគាល់ខ្លួនថាជាអ្នកបន្តប្រពៃណីស្ថាវិរៈ ហើយបន្ទាប់ពីសង្គាយនាលើកទី៣មក ក៏នៅតែបន្តហៅការរៀនសូត្រ ថាជាស្ថាវិរថេរៈ (ព្រឹទ្ធាចារ្យ) ។
Line ៤៦ ⟶ ៤៧:
'''ថ្វាយគ្រឿងសក្ការៈព្រះត្រ័យរ័ត្ន'''
''ឥមេហិ ទីបធូបា ទិសក្ការេហិ ពុទ្ធំ ធម្មំ សង្ឃំ"
"អភិបូជយាមិ មាតាបិតា ទីនំ គុណវន្តានញ្ច"
"មយ្ហញ្ច ទីឃរតំ អត្ថាយ ហិតាយ សុខាយ"
ប្រែៈ ខ្ញុំព្រះករុណា សូមបូជាចំពោះ នូវព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃជាម្ចាស់ ដោយគ្រឿងសក្ការៈទាំងឡាយ មានទៀននិងធូបជាដើមនេះ ដើម្បីសេចក្តីចម្រើនដើម្បីជាប្រយោជន៍ ដើម្បីសេចក្តីសុខ ដល់អ្នកដ៏មានគុណទាំងឡាយ មានមាតាបិតាជាដើមផង ដល់ខ្ញុំព្រះករុណាផង អស់កាលជាអង្វែងទៅហោង .
| |||