ឯកសារមហាបុរសខ្មែរ/ផែនដីព្រះបាទសម្ដេចព្រះសត្ថា៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
No edit summary |
No edit summary |
||
បន្ទាត់ទី៨០៖
<span style="font-family: Khmer OS Muol Pali;">នេះនឹងនិយាយពីក្រុងស្រីអយុធ្យាវិញ។</span>
<span style="font-family: Khmer OS Muol Pali;">សម្ដេចព្រះនរេឝ្វរ ទ្រង់ជ្រាបថាសម្ដេចព្រះមហិន្ទរាជា លើកទ័ពមកវាយបានស្រុកនគររាជសីមា ស្រុកចន្ទបុរី និង ស្រុកនគរនាយកហើយ ទ្រង់ព្រះពិរោធណាស់។ ស្ដេចឱ្យកេណ្ឌកងទ័ពនិងលើកមកទទួលច្បាំង នឹងសម្ដេចព្រះមហិន្ទរាជា លុះបន្តិចមកប្រមាណជា ១៥ ថ្ងៃក្រោយ ស្ដេចឮកិត្តិសព្ទថា សម្ដេចព្រះមហិន្ទរាជាលើកទ័ពត្រឡប់ទៅវិញហើយទ្រង់ក៏ឈប់បង្អង់ការសឹកសង្គ្រាមនោះទៅ។ ក្រោយមកប្រមាណជា ១០ ថ្ងៃស្ដេចឮសូរសព្ទដែលសម្ដេចព្រះមហិន្ទរាជា ត្រាស់ផ្ដាំទុក និងក្រមការចាស់ៗ និង ប្រជានុរាស្ត្រនោះ ទ្រង់ព្រះពិរោធថែមឡើងជាថ្មី។ ទើបក្នុងខណៈនោះស្ដេចត្រាស់ឱ្យមន្ត្រីចេញទៅកេណ្ឌរេហ៍ពល ខេត្តក្រៅបានពល ១០០០០០ នាក់ ដំរី ៣០០០ សេះ ៥០០០។ លុះដល់ចេញវស្សា ខែមិគសិរ ឆ្នាំវក ឆស័ក ពស.២១២៨ គស.១៥៨៤ មស.១៥០៦ ចស.៩៤៦ នោះព្រះនរេឝ្វរទ្រង់ចាត់ពញាពិជិតមារ "នូរ" ជាមេទ័ពនិងសេនាទាហានឱ្យឃុំពល ២០០០០ នាក់ជាទ័ពស្រួច លើកទ័ពថ្មើរជើងចេញមកស្រុកបស្ចឹមបុរី។ ទ្រង់ចាត់ពញាអភ័យសង្គ្រាម ជាមេទ័ពមុខ ឱ្យឃុំពល ២០០០០ នាក់។ ទ្រង់ចាត់ពញាអភ័យសុរិន្ទឱ្យឃុំពល ១៥០០០ នាក់ជាប៉ែកស្ដាំឱ្យពញាជំនាញបុរីរ័ក្ស ឃុំពល ១៥០០០ នាក់ជាប៉ែកឆ្វេង។ ទ្រង់ចាត់ពញាព្រះឃ្លាំង ឱ្យឃុំពល ១៥០០០ នាក់ជាមេកងទ័ពក្រោយ។ ឯទ័ពហ្លួងព្រះអង្គឯងឃុំពល ៣០០០០ នាក់ព្រមដោយគ្រឿងសាស្ត្រាវុធ ដំរី សេះ មកចាំនៅមុខព្រលាន។ ខណៈ នោះព្រះចៅនរេឝ្វរចូលស្រង់ទ្រង់គ្រឿងបញ្ចកក្កុធភណ្ឌស្រេចហើយ ស្ដេចឡើងគង់លើគជេន្ទ្រយុទ្ធ ចងគ្រឿងភូផានសោភ័ណ រចនាចងនៅមហាបុស្សបុក ៩ ជាន់ព្រមដោយនូវរបាំងសែត បាំងសែង ព្រះសុរិយា ចាម៉រ បៃមន សែនត្វាន់ ហ្មក្វាន់ចំលងដំរីសឹក មន្ត្រីជិះកន្សៃកាន់កន្ទុយក្ងោក សំរាប់បោកបង្គាប់ទ័ព។ លុះដល់ពេលជាន់ឆាយាល្អហើយ បុរោហិតក៏ផ្លុំត្រែ ស័ង្ខ ហោរាគោះគងប្រគំតូរ្យតន្ត្រី ទូងរាជាភេរី សំរាប់សឹក មន្ត្រីកាន់កន្ទុយក្ងោក ក៏កាន់កន្ទុយក្ងោកបោកបង្គាប់នាយសេនា។ ទាហានបោកទង់ជ័យលើកចេញទៅ។ ពួកពលក៏តាំងហ៊ោយកជ័យ ហើយដើរចេញតំរង់ទៅស្រុកបស្ចឹមបុរី។</span>
<span style="font-family: Khmer OS Muol Pali;">ពញាឧទ័យធិរាជ ជាចៅហ្វាយស្រុកខ្មែរ ខេត្តអាសន្ទុក ពញាមនោមេត្រី ជាចៅហ្វាយស្រុកខេត្តបាត់ដំបងដឹងហើយក៏ប្ដឹងមកក្រុងលង្វែកឯកធានី។ បំរើនាំសំបុត្រទៅប្ដឹង សេនាបតីៗ នាំឡើយក្រាបបង្គំទូលព្រះបរមបពិត្រ។ ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ការហើយ ទើបទ្រង់ចាត់ ឧកញ៉ាបវរនាយក ឱ្យឃុំពល ១៤០០០ នាក់ទៅសន្លប់នឹងទាហានរបស់ចៅហ្វាយស្រុកបាត់ដំបង។ ចាត់ចៅហ្វាយខេត្ត បារាយណ៍ឱ្យឃុំពល ១៤០០០ នាក់ទៅសន្លប់នឹងទាហានរបស់ចៅហ្វាយស្រុកបាត់ដំបង។ ចាត់ចៅហ្វាយខេត្តបារាយណ៍ឱ្យឃុំពលខេត្តបារាយណ៍ជើងព្រៃ ២០០០០ នាក់ផ្ទប់នឹងទ័ពខេត្តពោធិ៍សាត់ រួមជា ៤០០០០ នាក់។ ទ្រង់ចាត់ពញាឧទ័យធិរាជ ចៅហ្វាយស្រុកអាសន្ទុក ឱ្យលើកទាហានខេត្តអាសន្ទុក ២០០០០ នាក់ទៅបោះខាំងរាំងទ័ពនៅខេត្តនគរវត្ត រួមនឹងទាហានខេត្តនគរវត្ត ២០០០០ នាក់ ត្រូវជា ៤០០០០ នាក់។ ទ្រង់ចាត់ សម្ដេចព្រះមហាឧបរាជឱ្យឃុំពលខេត្តរលាប្អៀរ ទៅបោះខាំងរាំងទាហាននៅខេត្តបរិបូណ៍រួមនឹងទាហានខេត្តបរិបូណ៍ផងត្រូវជា ៣៤០០០ នាក់ ទ្រង់ចាត់ព្រះជ័យជេដ្ឋា ជាព្រះរាជបុត្រ ឱ្យចេញចាត់ទាហានខេត្តសំរោងទង ខេត្តបាទី ខេត្តភ្នំពេញ ជើងទឹក ជើងគោកបាន ៥០០០០ នាក់ឱ្យទៅនៅរក្សានាទីបន្ទាយ ហើយព្រះអង្គនាំមុខមន្ត្រី ឱ្យសារវណ្ណត្រួតត្រានាទីបន្ទាយពុំដែលខាន។</span>
<span style="font-family: Khmer OS Muol Pali;">នេះនឹងនិយាយពីព្រះចៅក្រុងស្រីអយុធ្យាថា: </span>
<span style="font-family: Khmer OS Muol Pali;">កាលព្រះពិជិតមារនូវ ទ័ពមុខ លើកមកដល់ស្រុកបាត់ដំបងហើយស្ដេចក៏ឱ្យទាហានចូលវាយស្រុកបាត់ដំបងមួយរំពចេ។ ពញមនោមេត្រីសួន ចៅហ្វាយស្រុកបាត់ដំបងមួយ ពញាសែន្យខាំងហ្វា ចៅហ្វាយស្រុកបារាយណ៍មួយ កាលបើឃើញទ័ពសៀមមកដល់ហើយ ក៏ឱ្យទាហានឡើងរក្សានាតីបន្ទាយដោយរួសរាន់។ ទាហានខ្មែរ សៀម ក៏ចាប់បាញ់គ្នាដោយកាំភ្លើងធំ-តូចជាខ្លាំង។ ខណៈនោះ ចៅពញាមនោមេត្រី ប្រាប់ចៅពញាសែន្យខាំងហ្វាថាឱ្យនៅត្រួតត្រាចំបាំង នឹងសៀមដែលចោមបន្ទាយនោះចុះ។ ចំណែកខ្លួនមនោមេត្រីវិញ ខ្លួននឹងចេញវាយសៀមពីខាងក្រោយ។ ផ្ដាំរួចហើយ ពញាមនោមេត្រីក៏នាំទាហានឯក ៦៥ នាក់ និង រេហ៍ពល ៥០០០ នាក់ចេញមកពីក្រោយបន្ទាយទិសខាងត្បូង ហើយ វាងពីក្នុងព្រៃមកវិញ។ លុះជិះដល់យល់ថា បានការហើយក៏នាំទាហានសេនារេហ៍ពលចេញពីក្នុងព្រៃមកចូលកាប់ចាក់ទាហានសៀមយ៉ាងឃោរឃៅ ឥតមានគិតដល់ជីវិតខ្លួនឡើយ។ ទាហានសៀមមិនដឹងខ្លួន ក៏បែកទ័ពរត់ប្រាសយកតែអាយុសព្វខ្លួន។ ចំណែកពញាមនោមេត្រី ឥតផ្សាផ្សងច្រើន ក៏ដេញតាមទ័ពសៀមរហូតដល់ទៅទាន់ព្រះពិជិតមារនូ ដែលជាមេទ័ពសៀម។ ព្រះពិជិតមារនូ ទាល់ច្រករត់ទៅណាមិនរួចហើយ ក៏នាំពល រួមចិត្តរបស់ខ្លួនប្រមាណជា ១០០ នាក់វាចូលមក ប្រកាប់នឹងពញាមនោមេត្រីវិញ។ ប៉ុន្តែដោយហេតុថា ទ័ពរបស់ខ្លួនក៏បាក់បែកអស់ទៅហើយពុំអាចតទល់នឹងខ្មែរបាន ទ័ពពញាមនោមេត្រីក៏សំលាប់ព្រះពិជិតមារនូ ព្រមទាំងទាហានស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាមអស់ទៅ។ សៀមស្លាប់និងពិការក្នុងគ្រានោះអស់មួយភាគនៅសល់រស់ពីរភាគ ហើយរត់ទៅក្រាបបង្គំទូលព្រះនរេឝ្វរគ្រប់ប្រការ។ ព្រះនរេឝ្វរទ្រង់ព្រះ សណ្ដាប់ហើយទ្រង់ព្រះពិរោធណាស់ ទ្រង់បរព្រះទីនាំងគជេន្ទ្រនាំសេនាទាហានមកបុករុក ដេញទៅប្រទល់នឹងមុខចៅ ពញាមនោមេត្រី។ ចៅពញាមនោមេត្រីឃើញស្វេត្រច្ឆ័ត្រ រេហ៍ពលច្រើនណាស់ យល់ថា កងទ័ពនេះជាកងទ័ពក្រស័ត្រ ពលរបស់ខ្លួនក៏តិចនឹងចូលតមិនបានទេ ទើបបរសេះនាំពួកពលរត់ចូលបន្ទាយស្រុកបាត់ដំបងវិញ។ ព្រះចៅនរេឝ្វរនិង ពញាពិភក្ដិសង្គ្រាមជាមេទ័ពជំនួសព្រះពិជិតមារនូ លើកទ័ពចូលចោមបន្ទាយស្រុកបាត់ដំបង ៤ ថ្ងៃ។</span>
<span style="font-family: Khmer OS Muol Pali;">ពញាមនោមេត្រី ពញាស្រែន្យខាំងហ្វា បកសំបុត្រមកសុំកងទ័ព ពីខេត្តពោធិ៍សាត់ឱ្យលើកទៅជួយទៀត។ កងទ័ពខេត្តពោធិ៍សាត់ទៅមិនទាន់។ ពញាទាំងពីរនាក់យល់ឃើញថា ខ្លួនមិនអាចទ្រាំបានទេលុះវេលាយប់ក៏នាំគ្រប់គ្រួទាហានរបស់ខ្លួនវាយបំបែកទ័ពសៀម ហើយរត់ចេញមករួបរួមនឹងទ័ពខ្មែរខេត្តពោធិ៍សាត់។ ចៅហ្វាយស្រុកខេត្តពោធិ៍សាត់ ខេត្តអាសន្ទុក ខេត្តបាត់ដំបង និង ខេត្តបារាយណ៍ ជំនុំគ្នាយល់ព្រមថាកាលផែនដីព្រះបរមខត្តិយាមហាចន្ទរាជានោះ ព្រះអង្គបានតាំងឃ្លាំងមឿង ជាទ្វារព្រះនគរ ហេតុនេះហើយគូរយើងធ្វើពលីការឃ្លាំងមឿងឱ្យជួយ ហើយយើងនឹងលើកទៅតទ័ពព្រះនរេឝ្វរនៅស្ទឹងកំពង់ប្រាក់តែម្ដង។ បើយើងពុំឈ្នះទេ សឹមយើងទៅរួបរួមនឹងសម្ដេចព្រះមហាឧបរាជវិញ។ គិតព្រមគ្នាស្រេចហើយ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង៤ ខេត្តក៏ឱ្យយកខ្លួនមេស្មឹងមករៀបគ្រឿងអាមិសបូជាព្រះមហាឧបរាជវិញ។ គិតព្រមគ្នាស្រេចហើយ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង៤ ខេត្តក៏ឱ្យយកខ្លួនមេស្មឹងមករៀបគ្រឿងអាមិសបូជា និង ភ្លេងពលីការឃ្លាំងមឿង សុំទឹក ប្រោះព្រាយប្រក់ពលហើយក៏លើកទៅឱ្យហ្មថៅ ហូតកាំបិតមើលមុខពីខាងស្ដាំឃើញស្នាមតែខាងចុង និង ខាងបន្ទាប់កណ្ដាល។ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៤ ខេត្តសន្យាថាសៀមនឹងវាយព្រះនគរមិនបែកក្រុងលង្វែកមហាឋានទេ។ មេទ័ពខ្មែរទាំង៤ នាក់ឃើញមានហេតុដូច្នេះហើយ ក៏ត្រេកអរសោមន្សណាស់ទើបនាំគ្នាលើកទ័ពទៅដល់ស្ទឹងកំពង់ប្រាក់។ នៅទីនោះមេទ័ពខ្មែរបានជួបនឹងពញាពិភ័ក្ដីសង្គ្រាមមេទ័ពមុខរបស់សៀម។ ខណៈនោះ ទ័ពខ្មែរ និង ទ័ពសៀម ក៏បាញ់ចាក់កាប់គ្នាទៅវិញទៅមក យ៉ាងសន្ធឹកគឹកកងជាកោលាហល។ ពួកពលមានស្លាប់ទាំងសងខាង។ ខណៈនោះពញាមនោមេត្រី "សួន" នឹងពញាសែន្យខាំងហ្វា "ពេជ" ជំនាញនឹងចំណាប់ខាងគុនសេយ្យនាំទាហានរបស់ខ្លួនប្រមាណ ២០ នាក់ចូលទៅក្នុងព្រៃហើយវាងចូលពីខាងក្រោយទ័ពសៀម លុះដល់ជិតយល់ថាបាន ការហើយ ក៏នាំគ្នារត់ទៅចាក់កាប់ទ័ពសៀម សៀមមិនដឹងខ្លួន ក៏រត់ច្របល់នឹងពញាពិភក្ដីសង្គ្រាម។ ពញាពិភក្ដីសង្គ្រាម ក្នុងពេលនោះបានបែងទ័ពជាពីរកង គឺមួយកងឱ្យទៅច្បាំងនឹងពញាសួគ៌ាលោក ហើយពញាឧទ័យរាជមួយកង ទៀតឱ្យបែរមកប្រកាប់នឹងពញាសេន្យខាំងហ្វាហើយនឹងពញាមនោមេត្រី។ ទាហនាបាត់ដំបងនិង ទាហានខាងបារាយណ៍ ព្រមទាំងពញាសែន្យខាំងហ្វា នឹងពញាមនោមេត្រីសុទ្ធតែជាអ្នក</span>
| |||