ឯកសារមហាបុរសខ្មែរ/ផែនដីព្រះបាទសម្ដេចព្រះសត្ថា៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

<span style="font-family: Khmer OS Muol Pali;">ពញាមនោមេត្រី ពញាស្រែន្យខាំងហ្វា បកសំបុត្រមកសុំកងទ័ព ពីខេត្តពោធិ៍សាត់ឱ្យលើកទៅជួយទៀត។ កងទ័ពខេត្តពោធិ៍សាត់ទៅមិនទាន់។ ពញាទាំងពីរនាក់យល់ឃើញថា ខ្លួនមិនអាចទ្រាំបានទេលុះវេលាយប់ក៏នាំគ្រប់គ្រួទាហានរបស់ខ្លួនវាយបំបែកទ័ពសៀម ហើយរត់ចេញមករួបរួមនឹងទ័ពខ្មែរខេត្តពោធិ៍សាត់។ ចៅហ្វាយស្រុកខេត្តពោធិ៍សាត់ ខេត្តអាសន្ទុក ខេត្តបាត់ដំបង និង ខេត្តបារាយណ៍ ជំនុំគ្នាយល់ព្រមថាកាលផែនដីព្រះបរមខត្តិយាមហាចន្ទរាជានោះ ព្រះអង្គបានតាំងឃ្លាំងមឿង ជាទ្វារព្រះនគរ ហេតុនេះហើយគូរយើងធ្វើពលីការឃ្លាំងមឿងឱ្យជួយ ហើយយើងនឹងលើកទៅតទ័ពព្រះនរេឝ្វរនៅស្ទឹងកំពង់ប្រាក់តែម្ដង។ បើយើងពុំឈ្នះទេ​ សឹមយើងទៅរួបរួមនឹងសម្ដេចព្រះមហាឧបរាជវិញ។ គិតព្រមគ្នាស្រេចហើយ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង៤ ខេត្តក៏ឱ្យយកខ្លួនមេស្មឹងមករៀបគ្រឿងអាមិសបូជាព្រះមហាឧបរាជវិញ។ គិតព្រមគ្នាស្រេចហើយ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង៤ ខេត្តក៏ឱ្យយកខ្លួនមេស្មឹងមករៀបគ្រឿងអាមិសបូជា និង ភ្លេងពលីការឃ្លាំងមឿង សុំទឹក ប្រោះព្រាយប្រក់ពលហើយក៏លើកទៅឱ្យហ្មថៅ ហូតកាំបិតមើលមុខពីខាងស្ដាំឃើញស្នាមតែខាងចុង និង ខាងបន្ទាប់កណ្ដាល។ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៤ ខេត្តសន្យាថាសៀមនឹងវាយព្រះនគរមិនបែកក្រុងលង្វែកមហាឋានទេ។ មេទ័ពខ្មែរទាំង៤ នាក់ឃើញមានហេតុដូច្នេះហើយ ក៏ត្រេកអរសោមន្សណាស់ទើបនាំគ្នាលើកទ័ពទៅដល់ស្ទឹងកំពង់ប្រាក់។ នៅទីនោះមេទ័ពខ្មែរបានជួបនឹងពញាពិភ័ក្ដីសង្គ្រាមមេទ័ពមុខរបស់សៀម។ ខណៈនោះ ទ័ពខ្មែរ និង ទ័ពសៀម ក៏បាញ់ចាក់កាប់គ្នាទៅវិញទៅមក យ៉ាងសន្ធឹកគឹកកងជាកោលាហល។ ពួកពលមានស្លាប់ទាំងសងខាង។ ខណៈនោះពញាមនោមេត្រី "សួន" នឹងពញាសែន្យខាំងហ្វា "ពេជ" ជំនាញនឹងចំណាប់ខាងគុនសេយ្យនាំទាហានរបស់ខ្លួនប្រមាណ ២០ នាក់ចូលទៅក្នុងព្រៃហើយវាងចូលពីខាងក្រោយទ័ពសៀម លុះដល់ជិតយល់ថាបាន ការហើយ ក៏នាំគ្នារត់ទៅចាក់កាប់ទ័ពសៀម សៀមមិនដឹងខ្លួន ក៏រត់ច្របល់នឹងពញាពិភក្ដីសង្គ្រាម។ ពញាពិភក្ដីសង្គ្រាម ក្នុងពេលនោះបានបែងទ័ពជាពីរកង គឺមួយកងឱ្យទៅច្បាំងនឹងពញាសួគ៌ាលោក ហើយពញាឧទ័យរាជមួយកង ទៀតឱ្យបែរមកប្រកាប់នឹងពញាសេន្យខាំងហ្វាហើយនឹងពញាមនោមេត្រី។ ទាហនាបាត់ដំបងនិង ទាហានខាងបារាយណ៍ ព្រមទាំងពញាសែន្យខាំងហ្វា និងពញាមនោមេត្រីសុទ្ធតែជាអ្នកជំនាញចំណាប់ ខាងគុនអាវុធក៏ប្រកាប់ច្រាស់សេនាទាហាន សៀមស្លាប់ជាច្រើនទៀត មានជ័យហៀបនឹងចាញ់ពញាពិភ័ក្ដិសង្គ្រាមបានទៅហើយ តែខណៈនោះព្រះចៅនរេឝ្វរលើកទ័ពមកជាប៉ែកមុខ ក្រោយ ឆ្វេង ស្ដាំមកដល់។ លុះស្ដេចទតឃើញទ័ពព្រះអង្គនិងទ័ពខ្មែរកំពុងតែកាប់ចាក់ ប្រឡូកគ្នាជាកោលាហល ទ្រង់ក៏បង្គាប់ឱ្យនាយកងនាយទ័ព លើកគ្នាចូលកាប់ចាក់កងទ័ពខ្មែរថែមទៀតពញាសែន្យខាំងហ្វា នឹងពញាមនោមេត្រី យល់ថាទ័ពសៀមមានចំនួនច្រើន លើសកំលាំងខ្លួនជាខ្លាំងណាស់ នឹងទ្រាំតទៅទៀតមិនបានទេ ក៏នាំសេនាទាហាន ៤០០ នាក់វាយទំលាយទ័ពសៀម ហើយឆ្លងស្ទឹងកំពង់ប្រាក់ មកជួបនឹងទ័ពឧទ័យធិរាជ និងទ័ពពញាសួគ៌ាលោក។ ទ័ពសៀមក៏ដេញសង្ឃកងទ័ពខ្មែរទាំង ៤ នាយមកយ៉ាងប្រកិត។ មេទ័ពខ្មែរទាំង ៤ នាយឱ្យទាហាន រេហ៍ពលបាញ់កាំភ្លើង ធំ តូច តបត្រឡប់ទៅវិញ ឥតសំចៃឡើយ។ តែក៏នៅតែមកដល់ សេនាទាហានចូលមក ប្រៀបដូច រលកក្នុងសាគរ ទាំងគ្រាប់កាំភ្លើង និង ព្រួញ ធ្នូ ស្នា ដែលសៀមបាញ់មកនោះ ធ្លាក់ចុះបីដូចជាទឹកភ្លៀងដែល ធ្លាក់ចុះមកពីលើអាកាស។ មេទ័ពខ្មែរទាំង ៤ នាយទ្រាំមិនបានក៏គិតគ្នាថា : គ្រានេះពលទាហាន និង គ្រាប់រំសេវសៀមបាញ់មកច្រើនណាត់ តែបាញ់មកមិនត្រូវសេនាទាហានរបស់យើងទេដោយអ្នកតាឃ្លាំងមឿង និង សិល្ប៍វិជ្ជាការរបស់ យើងជួយទំនុកបំរុងផង។ ក៏ប៉ុន្តែ ពលសៀមកាន់តែមានចំនួនច្រើនណាស់ហើយ បើសៀមបែងទ័ពឡោមព័ទ្ធគ្រប់គ្រួយើងក្នុងបន្ទាយនោះឃើញថានឹងបង់ប្រយោជន៍អសារឥតការ។ លុះគិតព្រមគ្នាហើយ វេលាយប់ មេទ័ពទាំង ៤ នាយក៏ថយកងទ័ពមកបន្ទាយខ្លួនវិញ ហើយចូលទៅនាំយកគ្រប់គ្រួទៅនៅរួបរួម និងកងទ័ពព្រះមហាឧបរាជ ក្នុងខេត្ត បរិបូរណ៍ហើយ ទូលតាមកិច្ចរាជការ គ្រប់ប្រការ។ ខណៈនោះសម្ដេចព្រះស្រីសុរិយោពណ៌ មហាឧបរាជស្ដេចទ្រង់ជ្រាប ថាសៀមមានកំលាំងខ្លាំងណាស់ទើប ទ្រង់ឱ្យចៅហ្វាយស្រុក និង ក្រមការប្រយ័ត្នរក្សានាទី រាល់ខ្លួនកុំបីប្រហែស។</span>