កតញ្ញូជាធម៌អ្នកប្រាជ្ញ ភាគ១/រឿង ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ

ទំព័រមុន:រឿង ស្រែស្រូវសាលី

ទំព័របន្ទាប់:រឿង ដំរីចិញ្ចឹមម្តាយ

សូមចុចលើរូបដើម្បីទាញយកឯកសាជាpdf

ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ

កែប្រែ

រឿងបរិយាយ

កែប្រែ

កិរៈ បានឮមកថានៅក្រុងសាវត្ថីមានត្រកូលសេដ្ឋីមួយមានទ្រព្យ ១៨កោដិ មានកូនប្រុសតែមួយជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្តនៃម្តាយឪពុក។ នៅរសៀលថ្ងៃមួយ មាណព​នោះ​បាន​ឡើង​ទៅ​លើ​ប្រាសាទ​ដ៏​ប្រសើរ​ បើក​បង្អួច​សំឡឹង​ទៅកាន់ដងវិថី ក៏​ឃើញ​មហា​ជន​មាន​ដៃ​កាន់​គ្រឿង​ក្រអូប និង​ផ្កា​កម្រង​ជា​ដើម ដើរ​តម្រង់​ទៅ​វត្ត​ជេត​ពន ដើម្បី​ស្តាប់​ព្រះ​ធម៌ លុះ​ឃើញ​យ៉ាង​នេះ ហើយ​ក៏​គិត​ថា អាត្មា​អញ​នឹង​ទៅ​ស្តាប់​ធម៌​នឹង​គេ​ដែរ រួច​ក៏​ចុះ​ទៅ​ថ្វាយ​បង្គំ​គោរព​លា​ម្តាយ​ឪពុក ឲ្យ​គេ​ជួយ​កាន់​គ្រឿង​ក្រអូប និង​ផ្កា​ជា​ដើម​ទៅ​វិហារ ប្រគេន​សំពត់ ភេសជ្ជៈ ទឹក​​ផ្លែ​​ឈើ​ជា​ដើម​ដល់​ព្រះ​សង្ឃ និង​បូជា​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ ដោយ​គ្រឿង​ក្រអូប​និង​ផ្កា​កម្រង​ជា​ដើម ហើយ​ក៏​អង្គុយ​ស្តាប់​ធម៌​ត្រង់​កន្លែង​សម​គួរ​មួយ លុះ​បាន​ស្តាប់​ធម៌ បាន​​ឃើញ​​នូវ​ទោស​ក្នុង​កាម​ទាំង​ឡាយ​និង​សំឡឹងឃើញអានិសង្សនៃផ្នួសតាមពិត។ នៅ​ពេល​ដែល​បរិស័ទ​ក្រោក​ចេញអស់ ក៏​បាន​ទូល​សុំ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​បួស។ ព្រះ​ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ត្រាស់​ថា ធម្មតា! តថាគត មិន​ដែល​បំបួស​កុល​បុត្រ ដែលម្តាយឪពុកមិនទាន់បានអនុញ្ញាតឡើយ ឮដូច្នេះ មាណពកម្លោះ ក៏ថ្វាយបង្គំលាព្រះដ៏មានព្រះភាគទៅគេហដ្ឋានសិន រួច​ក៏ថ្វាយបង្គំសុំមាតាបិតា​ទៅ​បួស​ដោយ​សេចក្តី​គោរព​យ៉ាងនេះថា ម៉ែ!ពុក! កូនសុំទៅបួសក្នុងសំណាក់ព្រះមានព្រះភាគហើយ! ម្តាយ ឪពុកគ្រាន់តែឮពាក្យកូនពោលដូច្នោះ ហាក់ដូចជាប្រេះបេះដូងជា ៧ចំណែក ញ័រចំប្រប់ ព្រោះ​តែ​ស្រឡាញ់​កូន​ដែល​មាន​តែមួយ។ ហើយពោលតបទៅកូនវិញថា កូនសំឡាញ់ កូនគឺជាកូនជាទីស្រឡាញ់តែម្នាក់គត់ ជាទីសង្ឃឹមនៃត្រកូល ជាភ្នែក ជាថ្លើមប្រម៉ាត់ បា! ប្រៀប​បាន​នឹង​ខ្លួន​ប្រាណ សាច់ឈាម តើ​ឲ្យ​ម្តាយ​ឪពុក​រស់​នៅ ដោយគ្មានកូនម្តេចបាន ជីវិតម៉ែឪពឹងលើកូនទាំងស្រុងហើយ! កូនសំឡាញ់! ម្យ៉ាង ម៉ែឪចាស់គ្រាំគ្រាហើយ មាន​វ័យ​ចម្រើន​ទ្រុឌ​ទ្រោម​ហើយ មិន​ដឹង​ថា​ស្លាប់​ថ្ងៃ​នេះ​ថ្ងៃ​ស្អែកឬខានស្អែកនោះទេ ព្រោះហេតុនោះ ចូរបាកុំទៅចោល ពួកយើងឡើយ! ហៃបា! ធម្មតាការបួសលំបាកណាស់ ត្រូវការត្រជាក់បែរជាបានក្តៅ ត្រូវ​ការ​ក្តៅ​ទៅ​ជា​បានត្រជាក់វិញ ហេតុនេះ ចូរបាកុំទៅ បួសអី!

កូនកំលោះបន្ទាប់ពីស្តាប់ពាក្យរៀបរាប់នុ៎ះ ក៏កើតទុក្ខទោមនស្ស ឈ្ងោកមុខចុះ អង្គុយសញ្ជឹងគិតអត់អាហារអស់៧ថ្ងៃ។ គ្រានោះ ម្តាយឪពុកគិតគ្នាថា បើយើងមិនឲ្យកូនទៅបួសទេ វា​ប្រាកដ​ជា​ស្លាប់​មិនខាន ហើយយើងនឹងលែងបានឃើញវាទៀតដែរ បើឲ្យវាទៅបួសទៅគ្រាន់ សល់ជីវិតនៅបានឃើញមុខតទៅទៀត ។ លុះគិតដូច្នោះហើយ ក៏​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​កូន​បួស​ដោយ​ពាក្យថា កូនពៅសំឡាញ់ម្តាយ! កូនបួសចុះ! ម៉ែពុកព្រមឲ្យកូនបួសហើយ។ អ្នកកម្លោះគ្រាន់បានឮថាព្រមឲ្យបួសហើយ ក៏មានចិត្តសប្បាយងូត ទឹកជម្រះរាងកាយ ថ្វាយ​បង្គំ​លា​មាតា​បិតា ដើរទៅកាន់វិហារ ទូលសុំ ព្រះដ៏មានព្រះភាគបួស ។ ព្រះសាស្តាក៏ត្រាស់បង្គាប់ភិក្ខុមួយអង្គឲ្យបំបួសកុមារនេះ ហើយភិក្ខុនោះ ក៏បានបំបួសកុមារនោះទៅ ។

ចាប់តាំងពីបានបួសមក សាមណេរនោះមានលាភសក្ការច្រើន តមកក៏សុំអាចារ្យ និងឧបជ្ឈាយ៍បានឧបសម្បទា (បួសជាភិក្ខុ)។ នៅរៀនបម្រើអស់ ៥វស្សា ក៏គិតថាខ្លួននៅទីនេះ ច្របូក​ច្របល់​ណាស់ មិនអាចនឹងនៅយ៉ាងនេះរហូតទេ។ ដោយប្រាថ្នានឹងបំពេញវិបស្សនាធុរៈ បានសុំកម្មដ្ឋានពីសំណាក់ព្រះឧបជ្ឈាយ៍ ថ្វាយបង្គំលា ចេញចាកវត្តជេតពន ទៅ​រស់​អា​ស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ឯ​ស្រុក​ដាច់​ស្រយាល​មួយ។ ភិក្ខុនោះទោះជាខិតខំព្យាយាមដុសខាត់ ចម្រើនវិបស្សនារហូតអស់ ១២ឆ្នាំ ក៏ដោយ ក៏នៅមិនបានសម្រេចគុណវិសេសអ្វីសោះ។ រី​ឯ​មាតា​បិតា​របស់​លោក ដោយពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅៗ ក៏ធា្លក់ខ្លួនទ័លក្រលំបាកដោយសារ តែអ្នកជួលដីស្រែ អ្នកធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាមួយ លួចប្រវ័ញ្ចន៍យកទ្រព្យទៅ ព្រោះគេគិតថា ក្នុងត្រកូលនេះ គ្មាន​កូន គ្មានបងប្អូន គ្មានអ្នកទារបំណុលអីទេ ហើយអ្នកបំរើក្នុងផ្ទះទៀតសោត ក៏លួចយកប្រាក់មាសជាដើមរត់ចោលអស់។

ទីបំផុត អ្នកទាំងពីរក៏ធ្លាក់ខ្លួនទ័លក្រ មិនមានសូម្បីតែផ្តិលសម្រាប់ ដួសទឹកក្នុងដៃ ក៏លក់ផ្ទះទៀត រស់នៅឥតមានផ្ទះសម្បែង ដល់នូវភាព គួរឲ្យអាណិតពន់ពេក ស្លៀក​សម្លៀក​បំពាក់​ចាស់ៗ ដៃកាន់អំបែងដើរ សុំទានគេ។ ក៏កាលនោះ មានភិក្ខុមួយអង្គធ្វើដំណើរពីវត្តជេតពន ទៅតាមលំដាប់ បានដល់កន្លែងដែលភិក្ខុកម្លោះនោះគង់នៅ ភិក្ខុកម្លោះនោះ ក៏​បាន​ធ្វើ​កិច្ច​វត្ត​ចំពោះ​លោក​ជា​អ្នក​មកដល់ថ្មី ឲ្យគង់ក្នុងទីស្រួល សមរម្យហើយក៏សួរថា៖

លោកម្ចាស់! និមន្តមកពីខាងណាដែរទាន? អាគន្តុកភិក្ខុតបថា អ្នកមានអាយុ! ខ្ញុំករុណាមកពីវត្តជេតពន! បានស្តាប់ដូច្នោះ ក៏សួរសុខទុក្ខ (ភាពមិនមានរោគ) ពីព្រះសាស្តា និង​មហា​សាវ័ក​ទាំង​ឡាយ​ជាដើម រួចក៏សួរពីដំណឹងញោមស្រីប្រុស (មាតាបិតា) របស់លោកថា បពិត្រលោកម្ចាស់! ចុះត្រកូលសេដ្ឋីមួយនៅម្តុំនោះនាក្រុងសាវត្ថីដែរ មានសុខទុក្ខយ៉ាងណាដែរ? អាគន្តុក​ភិក្ខុ​តប​ថា ហ៊ឺ! អាវុសោ! ចូរលោកកុំ សួរដំណឹងពីត្រកូលនោះអី! ហេតុអីទៅលោកម្ចាស់? ភិក្ខុកម្លោះសួរបញ្ជាក់។ លោកតបថា ម្នាលអាវុសោ ឮថា ត្រកូលហ្នឹងមានកូនតែមួយ ហើយ​កូន​នុ៎ះ​ក៏​បាន​បួសក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាទៅហើយ ចាប់ពីពេលដែលកូននោះបួសមក ត្រកូលនោះក៏រលំរលាយអស់ទៅ ឥឡូវជន ទាំងពីរជាម្តាយឪពុករងទុក្ខគួរឲ្យអាណិតក្រៃពេក ដេក​ដើរ​សុំ​គេ​រស់។ លោកកូនគ្រាន់តែបានឮភិក្ខុអង្គនោះប្រាប់ភ្លាមហាក់មិនអាចនឹងទប់ខ្លួនឯងបាន ទើបស្រែកយំទាំងទឹកភ្នែករហាម។ អាវុសោ! ម៉េចបានលោក យំចឹង? អាគន្តុកភិក្ខុ សួរ។ ក៏​ឆ្លើយ​ទាំង​អណ្តឺត​អណ្តកថា លោកម្ចាស់! ពួកគាត់ជាញោមស្រីញោមប្រុសរបស់ខ្ញុំព្រះករុណាៗត្រូវជាកូនគាត់។ អាគន្តុកភិក្ខុដាស់តឿនថា នែ អាវុសោ! ញោមស្រីប្រុសរបស់លោកធ្លាក់ខ្លួន (យ៉ាង​នេះ) ក៏ព្រោះតែលោក! ទៅ! ទៅមើលថែពួកគាត់វិញ!

ភិក្ខុកម្លោះសញ្ជឹងគិតម្នាក់ឯងថា ហ៊ឺ! អាត្មាអញហ្អើយ! ហៅពេញជាបុគ្គលអភ័ព្វណាស់! ខំប្រឹងព្យាយាមដុសខាត់សម្អាតចិត្តអស់១២ឆ្នាំ នៅតែមិនបានសម្រេចមគ្គផលអ្វីសោះ! តើ​អញ​បួស​ធ្វើ​អ្វី​ទៀត! សឹក ទៅជាគ្រហស្ថចិញ្ចឹមបម្រើម្តាយឪពុក ឲ្យទាន (រក្សាសីល) វិញ ក្រែងលោបានផ្លូវទៅឋានសួគ៌ខ្លះ! គិតរួច ក៏ប្រគល់ខ្ទមក្នុងព្រៃទៅព្រះថេរៈអង្គនោះ ព្រឹក​ឡើង​ព្រលឹម​ស្រាង​ៗ ក៏និមន្តចេញចាកព្រៃតាមលំដាប់ ទៅដល់របងវិហារវត្តជេតពនមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីក្រុងសាវត្ថី ត្រង់នុ៎ះមានផ្លូវពីរ ១ទៅវត្តជេតពន ឯ១ទៀតទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថី។ លោក​ឈរ​គិត​មួយ​សន្ទុះ "តើអាត្មាអញទៅជួបញោមទាំងពីរមុន ឬក៏ទៅ គាល់ព្រះទសពលមុន!„ រួចក៏សម្រេចចិត្តថា "ញោមស្រីប្រុស អញគប្បីនៅ មើលថែគាត់បានយូរទៀត តែចាប់ពីពេលនេះទៅ អាត្មា​អញ​នឹង​មិន សូវបានឃើញព្រះសម្ពុទ្ធញឹកញាប់ទេ! បើអញ្ចឹង! ថ្ងៃនេះ អញនឹងទៅ ជួបព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធស្តាប់ធម៌សិន ព្រឹកស្អែកសឹមទៅជួបអ្នកមានគុណទាំងពីរ" ក៏​បែរ​ចេញ​ពី​ផ្លូវ​ទៅ​សាវត្ថី ហើយ​ថ្ងៃរសៀលបន្តិចក៏បានទៅដល់វត្តជេតពន។ នៅថ្ងៃនោះដែរ ព្រះសាស្តាកាលទ្រង់ប្រមើលមើលសត្វលោកនាបច្ចូសសម័យ ក៏ឃើញថា ឧបនិស្ស័យនៃកុលបុត្រនោះ ដល់​ព្រម​ល្មម​គ្រប់គ្រាន់ហើយ។ នៅគ្រាដែលភិក្ខុអង្គនោះមកដល់ ព្រះអង្គក៏សម្តែងមាតុបោសកសូត្រ៤ ពោលសរសើរគុណមាតាបិតា។ ភិក្ខុអង្គនោះឈរស្តាប់ធម្មកថាព្រះសាស្តា នៅ​ខាង​ចុង​ភិក្ខុ​បរិស័ទ គិតថា "អាត្មាអញគិតថា សឹកទៅអាចបានបម្រើម្តាយឪពុក! តែព្រះបរមគ្រូត្រាស់ថា អ្នកបួសហ្នឹងឯង ក៏អាចទំនុកបម្រុងធ្វើនូវ ឧបការៈចំពោះម្តាយឪពុកបានដែរតើ! អស្ចារ្យ! បើអញអត់មកជួបព្រះសាស្តាទេ ប្រហែលជាអញសឹកបាត់ទៅហើយ តែឥឡូវ! អស់អីហើយ! អញមិន ចាំបាច់សឹកទេ នៅ​ជា​អ្នកបួស​ដដែល​ក៏​អាច​ចិញ្ចឹម​ញោម​ទាំង​ពីរ​នាក់​បាន​ដែរ"។

ភិក្ខុកម្លោះនោះ ធ្លាប់នៅក្នុងព្រៃចំនួន ១២ឆ្នាំ តែឥរិយាបថហាក់ដូចជាភិក្ខុចាលចាញ់ ឥតមានភាពខ្មាស់អៀន ទៅកាន់រោងសលាកភត្ត យកសលាកបាយផង សលាកបបរផង និមន្ត​ចូល​ទៅ​កាន់​ក្រុងសាវត្ថីតាំងពីព្រឹកព្រហាម។ (នៅតាមផ្លូវ) លោកគិតថា អញគួរទៅយកបបរមុន ឬទៅជួបញោមស្រីប្រុសមុនហ្ន៎! ក៏នឹកឃើញថា ម្តាយឪពុកក្រម្លឹងៗ ទៅ​ជួបគាត់​ដៃ​ទទេ​ម្តេច​នឹង​កើត! រួចក៏ទទួលបបរនិមន្តទៅកាន់ទ្វារផ្ទះចាស់របស់លោក។ ញោមស្រីប្រុសរបស់លោកស្នាក់នៅតាមរបងផ្ទះអ្នកដទៃ ក៏កំពុងដើរសុំបបរគេពិសាដែរ។ លោកកូននិមន្តទៅជិត ឃើញ​ញោម​ទាំង​ពីរ​អង្គុយកៀកគ្នាយ៉ាងនេះ កើតទុក្ខក្តុកក្តួលស្រក់ទឹកភ្នែកដោយមិនបានព្រាងទុក ក៏និមន្តទៅឈរជិតអ្នកទាំងពីរ។ ពួកគាត់សូម្បីបានឃើញលោកហើយ តែ​មិនបាន​ជា​ស្គាល់​ថា ជាលោកកូនរបស់គាត់ទេ។ ពេលនោះ ញោមស្រីសំគាល់ថា លោកនិមន្តមក ឈរទ្រង់បាត្រ ក៏ពោលថា "ព្រះគុណម្ចាស់! ពួកខ្ញុំព្រះករុណាគ្មានអ្វី ដាក់បាត្រទេ សូម​និមន្ត​ទៅ​មុខ​ទៀត​ចុះ! លោកកូនឮពាក្យម្តាយដូច្នោះ ចុកណែនដើមទ្រូងស្រក់ទឹកភ្នែកម៉ាត់ៗ ទប់ខ្លួនឈរនៅទីនោះឯង ។

នៅពេលដែលញោមស្រីពោលពីរបីដងហើយ លោកនៅតែឈរកន្លែងដដែលយ៉ាងនេះ ញោមប្រុសភ្លាមនុ៎ះ ក៏និយាយនឹងញោមស្រីថា នែ! នាង! មកមើលមើល៍! ហ្នឹង! កូនយើងមែន ឬ​មិន​មែន​ហ្នឹង! ញោមស្រីក្រោកដើរទៅមើលជិត ស្គាល់ច្បាស់ថាជាកូន ក៏ទម្លាក់ខ្លួន យំរៀបរាប់ទៀបជើងលោកទាំងពីរនាក់មើលទៅគួរឲ្យអាសូរក្រៃពេក។

សូម្បីលោកកូនកាលឃើញញោមស្រីប្រុសយំយែកដូច្នោះ ក៏មិន អាចនឹងទប់ខ្លួនមិនឲ្យស្រក់ទឹកភ្នែកបានឡើយ តែលោកខំទប់សេចក្តីសោក ត្រឡប់​ជា​លួង​លោម​ញោម​ទាំង​ពីរ​ឲ្យ​ធូរ​ស្បើយ ដោយធានាអះអាងថា "ម៉ែ! ពុក! ឈប់គិតទៅ! (ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ) កូននឹងចិញ្ចឹម លោកទាំងពីរណា៎! រួចក៏ឲ្យគាត់ពិសាបបរដែលខ្លួននាំមក។ (ក៏បាន) ឲ្យ​ពួក​គាត់អង្គុយ​ត្រង់​កន្លែង​សមរម្យ ខ្លួនឯងទៅយកបាយម្ហូបមកជូនពួកគាត់ពិសាទៀត រួចទើបបាននិមន្តទៅរកបិណ្ឌបាត្រសម្រាប់ខ្លួនឯង (បានហើយ) ក៏ទៅជួបញោមទាំងពីរជូនគាត់ពិសាម្តងទៀត ទុក​ណា​ជា​គាត់​មិន​ត្រូវ​ការ​ក៏​ដោយ ហើយទើបលោកឆាន់តាមក្រោយ (នូវអាហារដែលសេសសល់) ។ ភិក្ខុកម្លោះរូបនេះ ទំនុកបម្រុងមាតាបិតាតាម ទំនងនេះចាប់ពីពេលនោះរហូតមក ទោះ​ជា​ខ្លួន​បាន​ភត្ត​ផ្សេងៗ មានភត្ត ដែលព្រះភត្តុទេ្ទសកៈចាត់តាមវេនដែលគេនិមន្តជាដើម ក៏លោកយក ទៅជូនញោមអស់ៗ ហើយខ្លួនលោកផ្ទាល់និមន្តដើររកបិណ្ឌបាត បានក៏ឆាន់ បើ​មិន​បាន​ក៏​អត់​ឆាន់​ទៅ សម្រាប់ថ្ងៃដែលបានមានតិចទេ រីឯថ្ងៃដែលអត់គឺច្រើន។ សូម្បីសំពត់សាដក និងរបស់របរតិចតួចយ៉ាងណាក៏ដោយ ឲ្យតែបានមក ក៏ជូនទៅញោមទាំងអស់ រី​ឯ​លោក​រើស​យក​តែ​កំ​ណាត់​សំពត់ចាស់ៗ ដែលគេប្រើហើយមកដេរប៉ះជ្រលក់ប្រើខ្លួនឯង ដូច្នោះហើយ ស្បង់ចីពរ (រូបរាង) ក៏ទៅជាសៅហ្មងមិនគួរឲ្យមើល។

ភិក្ខុកម្លោះនោះ ដោយសារតែទំនុកបម្រុងមាតាបិតាយ៉ាងនេះ តមក លោកទៅជាកើតរោគលឿង ស្លេកស្លាំង ស្គាំងស្គមចេញសរសៃរវាម គ្រានោះ ពួកភិក្ខុជាមិត្រស្និទស្នាល និង​មិត្រ​ធ្លាប់​ជួប​គ្នា​ម្តងម្កាលបានសួរលោក ថា "អាវុសោ! ពីមុនលោកមានពណ៌សម្បុរកាយស្អាតបាត ល្អជាតើ! ចុះម្តេចឥឡូវ! ទៅជាកើតរោគលឿង ស្លេកស្លាំង ស្គាំងស្គម ចេញសរសៃរវាមចឹង? លោក​មាន​ជំងឺ​ឬ?“ លោកក៏ឆ្លើយប្រាប់រឿងរ៉ាវនុ៎ះថា "អាវុសោ! ខ្ញុំព្រះករុណា គ្មានជំងឺអ្វីទេ ប៉ុន្តែមានបលិពោធតិចតួច"។ លំដាប់នោះ ភិក្ខុទាំងនោះក៏ស្តីបន្ទោសភិក្ខុកម្លោះនោះថា "ម្នាល​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ! ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ បានហាមមិនឲ្យភិក្ខុញ៉ាំង សទ្ធាពុទ្ធបរិស័ទឲ្យធ្លាក់ចុះទេ ចុះម្តេចក៏លោកយករបស់ដែលបានមក ដោយសទ្ធាឲ្យទៅពួកគ្រហស្ថយ៉ាងនេះ ធ្វើ​អញ្ចឹង! មិន​ត្រូវ​ទេ!“ ភិក្ខុ​កម្លោះ​ឮ​ដូច្នោះ ក៏​ខ្មាស់​អៀន​ឱន​មុខ​ជ្រប់។ ភិក្ខុ​ទាំងនោះ ដោយហេតុ សូម្បីប៉ុណ្ណឹង ក៏មិនពេញចិត្ត នាំរឿងទៅទូលពិតព្រះដ៏មានព្រះភាគ ជាសាស្តា ថា "បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចម្រើន! មាន​ភិក្ខុ​មួយ​អង្គ​នោះ​ចិញ្ចឹម​គ្រហស្ថ ធ្វើ​សទ្ធា​ទាយក​ឲ្យ​ធា្លក់​ចុះ​ព្រះ​អង្គ! ទើបព្រះសាស្តាឲ្យគេហៅ ភិក្ខុនោះមកត្រាស់សួរ ថា "ម្នាលភិក្ខុ! ឮថា អ្នក​យក​របស់​ដែល​ទាយក ឲ្យ​ដោយ​សទា្ធ​ទៅ​ចិញ្ចឹម​គ្រហស្ថ​ពិត​មែន​ឬ? “បពិត្រ​ព្រះ​អង្គ​ដ៏​ចម្រើន រឿង​នុ៎ះ​ពិត​យ៉ាង​ហ្នឹង​មែន ព្រះ​អង្គ!” ភិក្ខុ​កម្លោះ​តប​ពុទ្ធ​ដីកា ។ ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​ដោយ​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​បំណង​ចង់​ពណ៌នា​សរសើរ​នូវ កិរិយា​នុ៎ះ​ផង ចង់​ប្រកាស​បុព្វ​ចរិយា​របស់​ព្រះ​អង្គ​ផង ទើប​ត្រាស់​សួរ​តទៅ​ទៀត​ថា “ម្នាល​ភិក្ខុ! តើ​គ្រហស្ថ​ដែល​អ្នក​ចិញ្ចឹម​នោះ ត្រូវ​ជា​អ្វី​នឹង​អ្នក​ដែរ?” ភិក្ខុ​នោះ ឆ្លើយ​ថា "បពិត្រ​ព្រះ​អង្គ​ដ៏​ចម្រើន! ពួក​គាត់ ត្រូវ​ជា​ញោម​ស្រី​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ"។ ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ភិក្ខុ​កម្លោះ​នុ៎ះ ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ឲ្យ​ពរ​សាធុការ ៣ដង​ថា "សាធុ! សាធុ! ប្រពៃ​ហើយៗ ភិក្ខុ" អ្នក​ដើរ​ត្រូវ​តាម​ផ្លូវ​របស់​តថាគត​ហើយ! សូម្បី​តថាគត​ក៏​ប្រព្រឹត្ត​បុព្វ​ចរិយា ចិញ្ចឹម​មាតា​បិតា​ដូច​អ្នក​យ៉ាង​នេះ​ដែរ។ ភិក្ខុ​កម្លោះ​នោះ ក៏​បាន​ធូរ​ទ្រូងសប្បាយរីករាយទៅហោង។

រឿងភិក្ខុចិញ្ចឹមមាតា ចប់ ៕

កាព្យ

កែប្រែ
អវសានកាព្យា
រីព្រះជិនស្រី អង្គថ្លៃប្រសើរ ទ្រង់មានដំណើរ ដ៏ល្អម៉ដ្ឋហ្មង
ធ្វើទានមានសីល ឥតរមិលគុណផង ដើរតាមគន្លង នៃព្រះអតីតពុទ្ធ ។
ភិក្ខុកម្លោះ ពិតស្មោះសាសនា ចិញ្ចឹមមាតា ជីវីបរិសុទ្ធ
ដើរតាមទំនៀម នៃព្រះចមម្កុដ ល្អល្អះខ្ពស់ផុត អស់គុណទាំងឡាយ ។
ហៃ! សាធុជន បុរសស្ត្រី នៅស្ងៀមធ្វើអី្វ ចូរខំខ្វល់ខ្វាយ
យកចិត្តទុកដាក់ រក្សាឪពុកម្តាយ ដូចរឿងបរិយាយ មកនេះឯងហោង។
មាតាបិតុ ឧបដ្ឋានគុណ អស់ពួកទុជ៌ន មាក់ងាយត្មះសង
តែពួកអ្នកប្រាជ្ញ អង់អាចច្បាស់ច្បង ប្រតិបត្តិឥតហ្មង ឆ្លងដល់ពោធិ ។

ពន្យល់ពាក្យ

កែប្រែ
ខ្ញុំព្រះករុណា អានថា “ខ្ញុំកូណា”ពាក្យនិយាយជាមួយព្រះសង្ឃ Ich
ជេតពន វត្តធំជាមជ្ឈមណ្ឌលរបស់ព្រះពុទ្ធ ទ្រង់គង់នៅចំនួន១៩ឆ្នាំ Tempel
ឈរទ្រង់បាត្រ ព្រះសង្ឃឈរចាំញាតិញោមដាក់បាត្រលោក Mönch geht, Essen zu suchen
ញោមស្រីប្រុស ពាក្យហៅ ម្តាយឪពុក របស់ព្រះសង្ឃ Eltern des Mönchs
ដាស់តឿន តឿនឲ្យភ្ញាក់រឭក, ឲ្យនឹកឃើញ Ein Typ geben
និមន្ត ពាក្យប្រើជាមួយព្រះសង្ឃ ស្មើនឹងពាក្យថា ”ដើរ” gehen
បច្ចូសសម័យ ពេលព្រឹកព្រហាម, ជិតភ្លឺ Früh-Morgen
បលិពោធ សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយ, ជាប់ជំពាក់ការងារ Hindernis
បុព្វចរិយា ការប្រព្រឺត្តក្នុងកាលមុន, ចរិយា៣ របស់ព្រះពុទ្ធ was hat gemacht bevor
ពិសា ហូប, ញ៉ាំ, ឆ្ងាញ់ពិសា essen
ពុទ្ធដីកា ពាក្យរបស់ព្រះពុទ្ធ die Rede des Buddhas
មាតុបោសកសូត្រ សំយុត្តនិកាយ បិដក ៣០ ទំព័រ ១៤០
សលាក ឆ្នោត die Karte
សាវត្ថី ទីក្រុងបុរាណរបស់ឥណ្ឌា ព្រះពុទ្ធគង់នៅក្នុងក្រុងនេះ ២០ឆ្នាំ Sravasthi
សឹក ឈប់នៅជាលោកតទៅទៀត das Mönch-schwand verlassen
សៅហ្មង អាប់អន់, មានមន្ទិល, ប្រឡាក់ schmutzig
អាគន្តុកភិក្ខុ លោកដែលទើបនឹងនិមន្តមកដល់ថ្មី der Mönch, der neue kommt
អាបត្តិបារាជិក ទោសដ៏ធំក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ក្នុងចំណោមទោសទាំង ៧កង Vergehen
អាវុសោ ពាក្យដែលព្រះសង្ឃហៅគ្នាទៅវិញទៅមក das Wort, das der Mönch benutzt
អាសូរ អាណិតទន់ចិត្ត, អាណិតជាប់ចិត្ត, អាណិតខ្លោចចិត្ត Mitgefühl
ឥរិយាបថ អាកប្បកិរិយា, ផ្លូវឬគន្លងនៃឥរិយា ដំណើរ, ដេក, ឈរ, អង្គុយ Verhalten
ឧបការៈ ការទំនុកបម្រុង, ការផ្គត់ផ្គង់, ការផ្ចុងផ្តើម Dankbarkeit


ទំព័រមុន:រឿង ស្រែស្រូវសាលី

ទំព័របន្ទាប់:រឿង ដំរីចិញ្ចឹមម្តាយ