មិលិន្ទប្បញ្ហា ភាគ១/អត្ថាធិប្បាយ
ទំព័រមុន:កថាផ្សេងៗ
ទំព័របន្ទាប់:កណ្ឌទី១
អត្ថាធិប្បាយ
ភាពខុសគ្នានៃមិលិន្ទប្បញ្ហាថៃ និង ភូមា
កែប្រែនៅពេលព្រះចៅអាឡេចសង់ដ្រេមហារាជ យាងលើកទ័ពមកវាយឈ្នះនគរបញ្ចាបរបស់ឥណ្ឌារួចមក ក៏មានស្តេចក្រិកគ្រប់គ្រងនគរនេះជាបន្តបន្ទាប់ជាច្រើនអង្គ រហូតដល់រាជសម័យរបស់ស្តេចក្រិកមួយអង្គ ទ្រង់ព្រះនាមជាភាសាមគធៈថា “មិលិន្ទ” ។ ព្រះអង្គទ្រង់មានព្រះទ័យធ្វើការឈ្វេងយល់ ពីវិជ្ជាទាំងឡាយ ជាពិសេសទស្សនវិជ្ជាក្នុងលទ្ធិសាសនាផ្សេងៗទ្រង់រីករាយនឹងយាងទៅជួបសន្ទនា ជាមួយអ្នកមានចំណេះដឹង ក្នុងលទ្ធិសាសនាទាំងនោះ ។ ក្រោយមក ទ្រង់បានជួបសន្ទនាឆ្លើយឆ្លងគ្នា ជាមួយព្រះ ថេរៈដ៏ល្បីឈ្មោះបំផុត ក្នុងពុទ្ធសាសនា មួយអង្គ គឺ ព្រះនាគសេនត្ថេរ ។
ក្នុងបញ្ហាដ៏ស៊ីជម្រៅ ពាក្យពេចន៍សន្ទនាឆ្លើយឆ្លងគ្នារវាងលោកទាំងពីរបានក្លាយជាទីចាប់អារម្មណ៍ពេញចិត្តក្រៃលែងរបស់បណ្ឌិតទាំងឡាយជាច្រើន។
នាពេលក្រោយមក ប្រមាណជាពុទ្ធសករាជ ៥០០ ព្រះតិបិដកចុឡា-ភយត្ថេរដែលជំនាញនូវព្រះត្រៃបិដក បានដល់ធម៌នៃបដិវេធ មានបញ្ញាមោះមុតជ្រាលជ្រៅ មានសម្តីដែលគ្រូបាអាចារ្យទាំងឡាយត្រូវរិះគិត បានឃើញនូវគុណតម្លៃក្នុងពាក្យសន្ទនាឆ្លើយឆ្លងគ្នារវាងលោកទាំងពីរ ថាជាហេតុជួយទ្រទ្រង់ព្រះសទ្ធម្ម របស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ ឱ្យគង់វង្សបាន ទើបព្យាយាមប្រមែប្រមូល ពាក្យសម្តីសន្ទនាទាំងអស់នោះ ចងក្រងរៀបរៀងឡើងជាគម្ពីរមួយរបស់សាសនា ដាក់ឈ្មោះថា “មិលិន្ទប្បញ្ហា ”។
កុលបុត្រដែលចង់បានទីពឹងក្នុងព្រះសាសនាទាំងឡាយក៏បានជួយគ្នាថែរក្សាដោយការរៀនការទន្ទេញចាំជាដើមជាបន្តបន្ទាប់ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ។
មិលិន្ទប្បញ្ហាជាគម្ពីរមួយ ដែលគ្រូបាអាចារ្យទាំងឡាយ យល់ឃើញថាសំខាន់ជាខ្លាំង។ ព្រះអដ្ឋកថាចារ្យទាំងឡាយ ដែលធ្វើការតែងគម្ពីរផ្សេងៗ រមែងតែលើកសម្តីក្នុងគម្ពីរនេះ មកជាសម្អាងក្នុងការងារនិពន្ធរបស់ខ្លួនជានិច្ច ក្នុងពេលមានការវិភាគប្រធានបទណា ដែលមានភាពស៊ីជម្រៅនោះ ។ ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវពីទស្សនវិជ្ជានិងសាសនារបស់ប្រទេសលោកខាងកើត នៅបណ្តាប្រទេសលោកខាងលិច យល់ឃើញស្របគ្នាថា មិលិន្ទប្បញ្ហាជាគម្ពីរមួយ ដែលជួយផ្តល់នូវការយល់ដឹងនៃទស្សនវិជ្ជាក្នុងពុទ្ធសាសនានិកាយថេរវាទបានយ៉ាងច្បាស់ ។
ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន គម្ពីរមិលិន្ទប្បញ្ហានេះ ចំពោះគម្ពីរដែលជាភាសា មគធៈ ទោះជាភាសាតែមួយក្តី ក៏មានបែកចេញជាច្រើនច្បាប់ គឺ របស់ថៃប្រើអក្សរថៃកត់ត្រា របស់ភូមាប្រើអក្សរភូមា របស់ស្រីលង្កាប្រើអក្សរស្រី-លង្កា របស់អឺរ៉ុបប្រើអក្សររ៉ូម៉ាំង ។
សម្រាប់មិលិន្ទរបស់ថៃ ដែលប្រើសិក្សាក្នុងប្រទេសថៃនោះ មានអ្នកបកប្រែ ធ្វើការបកប្រែមកជាភាសាថៃជាច្រើនលើក ជាច្រើនសំនួន មានទាំងប្រភេទបកប្រែពេញឃ្លា និងប្រភេទដកស្រង់យកតែខ្លឹមសារមករៀបរៀងក៏មាន ។ ចំណែកមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់បរទេស ដែលគេកំពុងប្រើនោះ នៅមិនទាន់មានអ្នកណាបកប្រែមកជាភាសាថៃនៅឡើយ ។ ខ្ញុំបាទនៅពេលបានអានទាំងរបស់ថៃ និង របស់បរទេស ជាពិសេសរបស់ភូមា យកមកប្រៀប-ធៀបគ្នា រួមទាំងពាក្យអធិប្បាយដែលហៅថា អដ្ឋកថានោះ ក្នុងនាមជាអ្នកអត្ថាធិប្បាយគម្ពីរនេះ នៅសមាគមមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវព្រះពុទ្ធសាសនាវត្តស្រះកេត ទើបខ្ញុំបាទសម្រេចចិត្តមិនធ្វើការបកប្រែមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ ហើយធ្វើការបកប្រែតែមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមាជំនួសវិញ ។
ក្នុងការរៀបចំជាសៀវភៅលើកនេះ ដោយមានហេតុផល ៥ ប្រការ ដូចតទៅនេះ ៖
១-មិលិន្ទប្បញ្ហាភាសាមគធៈរបស់ថៃ មានអ្នកបកប្រែជាភាសាថៃជាច្រើនលើក ជាច្រើនសំនួនរួចមកហើយ បើខ្ញុំបាទនៅតែប្រើរបស់ថៃជាច្បាប់ដើម ក្នុងការបកប្រែទៀតនោះ ទោះជាសំនួនបកប្រែមានការខុសប្លែកគ្នាខ្លះៗ ក្តី ប្រហែលជាមិនបានជួយឱ្យអ្នកអានបានទទួលនូវអត្ថរស ឬ ចំណេះដឹងអ្វីបន្ថែមទៀតឡើយ ហេតុនេះ ទើបខ្ញុំបាទមិនគិតបកប្រែមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃទៀតទេ ។
២-មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់បរទេសនៅមិនទាន់មានអ្នកណាបកប្រែចេញមកនៅឡើយ គួរតែក្រឡេកមើលទៅរបស់គេខ្លះ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ជាគម្ពីរខាងសាសនា ដែលយើងទាំងអស់គ្នា មានការគោរពដូចគ្នា ។
៣-បើប្រៀបធៀបជាមួយព្រះត្រៃបិដក ព្រះត្រៃបិដករបស់ថៃក្តី របស់ភូមាក្តី មានការខុសគ្នាតិចតួចណាស់ ស្តីអំពីប្រយោគខ្លះ ពាក្យខ្លះ ឬក៏ការប្រើប្រាស់ តួអក្សរ ក៏អត្ថន័យមិនខុសប្លែកគ្នាដែរ ។ ប៉ុន្តែចំពោះមិលិន្ទប្បញ្ហាវិញមិនមែនដូចនេះ គឺមានការខុសប្លែកគ្នាជាច្រើនវគ្គគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា ម្ខាង ៗ បានទទួលគម្ពីរនេះមកពីណា ? នាំគ្នាថែរក្សាយ៉ាងដូចម្តេច ? ខ្លឹម-សារខ្លះ ប្រៀបដូចជានិយាយផ្សេងគ្នា ។
សរុបភាពខុសគ្នា មានដូចតទៅ ៖
កែប្រែ- ខ្លឹមសារខ្លះមាននៅក្នុងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ តែបែរជាមិនមាននៅក្នុងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមា ដូចជា ខ្លឹមសារទាក់ទងទៅនឹងពុទ្ធទំនាយ ដំណើរកកើតនៃព្រះចៅមិលិន្ទ និង ព្រះនាគសេន ជាដើម ។
- ទាក់ទងនឹងឈ្មោះរបស់បុគ្គល ក៏មានចំណែកខុសគ្នាដែរ ដូចជាឈ្មោះរបស់អាមាត្យម្នាក់ មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃឈ្មោះ អន្តកាយអាមាត្យ ចំណែកមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមាជា អនន្តកាយអាមាត្យ ជាដើម។
- ទាក់ទងនឹងឈ្មោះចំណងជើងបញ្ហា មានច្រើនបញ្ហាណាស់ដែលមានខ្លឹមសារ បញ្ជាក់ឱ្យដឹងថាជាបញ្ហាតែមួយ ទាំងរបស់ថៃ ទាំងរបស់ភូមា ប៉ុន្តែបែរជាមានឈ្មោះបញ្ហាមិនដូចគ្នា ដូចជា របស់ថៃមានបញ្ហាមួយ ឈ្មោះថា សីលប្រតិស្ឋានលក្ខណប្បញ្ហា ។ ចំណែករបស់ភូមា បែរជាមានចំណងជើងបញ្ហាថា សីលលក្ខណប្បញ្ហា ទៅវិញ ជាដើម ។
- ទាក់ទងនឹងចំនួនឧបមាក្នុងបញ្ហានីមួយ ៗ បញ្ហាខ្លះ មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ មានខ្លឹមសារដែលជាការឧបមាច្រើនជាង មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមា។
- សូម្បីតែទាក់ទងនឹងការកំណត់ខ្លឹមសារក្នុងបញ្ហាខ្លះ ក៏មានការខុសប្លែកគ្នាដែរ ដូចជា បញ្ហាមានការសួរអំពីលក្ខណៈរបស់សទ្ធា ដែលព្រះនាគសេនបានឆ្លើយវិសជ្ជនាថា មានលក្ខណៈ ២ យ៉ាងនោះ ក្នុងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមាបានញែកលក្ខណៈម៉្យាង ៗ ជាបញ្ហាផ្សេងគ្នា ។ ចំណែកក្នុងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ បានប្រមូលខ្លឹមសារ ដែលទាក់ទងនឹងលក្ខណៈទាំង ២ ជាបញ្ហាតែមួយ ជាហេតុឱ្យមានចំនួនបញ្ហា មិនស្មើគ្នា ។
- បញ្ហាជាច្រើនដែលមានពាក្យក្នុងសំណួរ ឬចម្លើយ មានលក្ខណៈខុសគ្នា ដូចជារបស់ថៃ មានឃ្លាសួរថា “ព្រះគុណម្ចាស់នាគសេន បុគ្គលណាមានញាណកើតឡើងហើយ បុគ្គលនោះឈ្មោះថា មានញាណកើតឡើងហើយមែនទេ ? ”។ ចំណែករបស់ភូមា មានឃ្លាថា “ព្រះគុណម្ចាស់នាគសេន បុគ្គលណាមានញាណកើតឡើងហើយ បុគ្គលនោះឈ្មោះថា មានបញ្ញាកើតឡើងហើយមែនទេ ? ”របស់ភូមាគួរតែត្រឹមត្រូវជាង ព្រោះថា ព្រះចៅមិលិន្ទទ្រង់មានបំណងចង់ជ្រាបថា ញាណ និង បញ្ញា ជាធម្មជាតិតែមួយ ឬ ក៏ផ្សេងគ្នា ។
- បញ្ហាខ្លះ ដូចជា បញ្ហាមានការសួរអំពីការបួសរបស់ព្រះពុទ្ធអង្គ ។ របស់ភូមា មានត្រឹមតែខ្លឹមសារខ្លីៗ ដែលជាការសួរ និង ឆ្លើយគ្នា ប៉ុណ្ណោះ ។ ចំណែកខាងថៃវិញ នៅមានខ្លឹមសារផ្សេងៗទៀត គឺនៅពេលព្រះថេរៈឆ្លើយវិសជ្ជនាហើយ ព្រះរាជាទ្រង់មិនព្រមទទួលយកចម្លើយ ។ ក្រៅពីទ្រង់មិនទទួលយកហើយ ទ្រង់នៅបានត្រាស់និយាយចំអកឡកឡាយព្រះថេរៈ ជាមួយនឹងពួកបម្រីរាជការ ដែលនៅហែហមជុំវិញនោះទៀតផង យ៉ាងនេះ ជាដើម ។
- ទាក់ទងនឹងការលើកយកពាក្យក្នុងព្រះត្រៃបិដកមកអះអាងក្នុងបញ្ហានីមួយៗ មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមា បានលើកយកមកត្រូវនឹងការមានពិតក្នុងព្រះត្រៃបិដកជានិច្ច ។ ចំណែកមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ រមែងតែលើកយកមកមិនត្រូវ មិនចំ ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ពាក្យដែលលើកមកនោះ ក្នុងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមា មានកត់ត្រាទុកនៅចុងទំព័រនីមួយ ៗ នោះថា លើកយកមកពីព្រះត្រៃបិដក សៀវភៅទីប៉ុន្មាន និកាយអី ទំព័រទីប៉ុន្មាន ជួយឱ្យ ស្រាវជ្រាវដល់ដើមទីបានលឿន ចំណែករបស់ថៃ ពុំមានបញ្ជាក់នោះទេ ។
- ទាក់ទងនឹងសញ្ញាផ្សេង ៗ ដែលមានជាសញ្ញាកំណត់ប្រយោគ ឬ កំណត់ ខ្លឹមសារគឺ វគ្គធំ វគ្គតូច សញ្ញាពាក្យ សញ្ញាសំណួរ ជាដើម ។ មិលិន្ទ-ប្បញ្ហារបស់ភូមា មានដាក់ច្បាស់លាស់ ជួយឱ្យអ្នកបកប្រែ កំណត់ប្រយោគនីមួយៗ បានដោយងាយ បកប្រែបានស្រួល ។ មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ មិនបានយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងរឿងនេះ ជាហេតុឱ្យអ្នកបកប្រែ ពេលខ្លះមិនពិចារណា ក៏កាត់រំលែកញែកប្រយោគដោយខ្លួនឯង ដែលពេលខ្លះធ្វើឱ្យច្របូកច្របល់ ធ្វើឱ្យមិនប្រាកដថាត្រឹមត្រូវ ។ ជាពិសេស ពាក្យពេចន៍ក្នុងព្រះត្រៃបិដក ដែលលើកយកមកជាសម្អាងក្នុងបញ្ហានីមួយ ៗ នោះ ត្រូវមានការប្រយ័ត្នប្រយែងឱ្យមែនទែនថា ពាក្យពេចន៍ក្នុងព្រះត្រៃបិដក ដែលលើកយកមកសម្អាងនោះមានត្រឹមណា? ហើយពាក្យណាដែលមិនមែននៅក្នុងព្រះត្រៃបិដក? ដោយស្រាវជ្រាវឱ្យដល់ដើមទីឱ្យច្បាស់លាស់សិន មុននឹងសម្រេចចិត្តបកប្រែ ដើម្បីការពារខ្លឹមសារចូលគ្នា ដែលអាចធ្វើឱ្យការបកប្រែទៅជាខុសខ្លឹមសារបាន ។
- ការចាត់បញ្ហាចូលក្នុងវគ្គនីមួយ ៗ មិនត្រូវគ្នាក៏មាន ដូចជា គោត្តមិ-វត្ថទានប្បញ្ហា មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមាចាត់ចូលក្នុងពុទ្ធវគ្គ ចំណែកមិលិន្ទ-ប្បញ្ហារបស់ថៃ ចាត់ចូលក្នុង វិសេសប្បញ្ហា ជាដើម ។ ល។
អាស្រ័យហេតុនេះ ប្រសិនបើបានបកប្រែមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមាក៏ជាការបើកឱកាស ឱ្យប្រិយមិត្តអ្នកអានបានទទួលអត្ថរសផ្សេងៗប្លែក ដែលពុំមាននៅក្នុងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ ។
៤-មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ស្រីលង្កាក្តី របស់ប្រទេសខាងអឺរ៉ុបក្តី ដូចគ្នានឹងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ភូមា ច្រើនជាងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ ប្រៀបបីដូចជាគម្ពីរតែមួយជាមួយនឹងរបស់ភូមា ព្រោះហេតុនេះ ប្រសិនជាបានបកប្រែមិលិន្ទ-ប្បញ្ហារបស់ភូមាប៉ុណ្ណោះ ប្រៀបបីដូចជាបានបកប្រែមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ស្រីលង្កា ជាដើម ទាំងអស់នោះផងដែរ ។
៥-ការបកប្រែគម្ពីរមិលិន្ទប្បញ្ហា ដែលមានឋានៈស្មើនឹងថ្នាក់ព្រះបាលី ដូចព្រះត្រៃបិដកឱ្យបានត្រឹមត្រូវ មានខ្លឹមសារពេញលេញល្អនោះចាំបាច់ត្រូវមើលពាក្យអធិប្បាយក្នុងអដ្ឋកថា ។
អដ្ឋកថាដែលអធិប្បាយពាក្យនោះ មិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃពុំមាននោះទេ មានតែរបស់ភូមាប៉ុណ្ណោះអាស្រ័យហេតុនេះ ចាំបាច់ត្រូវតែបកប្រែមិលិន្ទ-ប្បញ្ហារបស់ភូមា ប្រសិនបើចង់បានពាក្យអត្ថាធិប្បាយនោះ។
ដោយហេតុថា មិលិន្ទប្បញ្ហាទាំងពីរនេះ មានលក្ខណៈខុសប្លែកគ្នាច្រើនប្រការ ដូចបានរៀបរាប់ខាងលើនោះ ការដែលត្រូវធ្វើកំណត់ហេតុប្រៀបធៀបអំពីប្រការខុសប្លែកគ្នារវាងមិលិន្ទប្បញ្ហាទាំងពីរនេះ នៅចុងទំព័រសៀវភៅ ដើម្បីឱ្យឃើញថា ខាងភូមាថាយ៉ាងម៉េច? ខាងថៃថាយ៉ាងម៉េច ? នោះជារឿងហួសវិស័យនឹងធ្វើបាន ទោះបីរឿងនេះគួរតែធ្វើក្តី ព្រោះពេលខ្លះពាក្យក្នុងមិលិន្ទប្បញ្ហារបស់ថៃ គួរជាទីសណ្តាប់ជាង យ៉ាងណាក្តី ។
មិលិន្ទប្បញ្ហាដែលខ្ញុំបាទបកប្រែពីច្បាប់ដើមរបស់ភូមានេះ ខ្ញុំបាទបានភ្ជាប់ពាក្យអធិប្បាយទៅក្នុងបញ្ហានីមួយ ៗ ផងដែរ ។ ចំពោះពាក្យក្នុងគម្ពីរ ខ្ញុំបាទបានបកប្រែ ដោយរក្សាវាក្យសព្ទទុក គឺ ថាទៅតាមវាក្យសព្ទដែលមានប៉ុណ្ណោះ មិនមែនគ្រាន់តែដកស្រង់យកតែខ្លឹមសារនោះទេ ។ ទាំងនេះ គឺដើម្បីអនុគ្រោះដល់អ្នកសិក្សាភាសាបាលី ដែលត្រូវការចង់នាំគម្ពីរបកប្រែជាភាសាថៃនេះ ទៅប្រៀបធៀបនឹងច្បាប់ដើមភាសាបាលី ( របស់ភូមា ) ឱ្យអាចធ្វើបានដោយស្រួល ចំណែកពាក្យអធិប្បាយទាំងប៉ុន្មាន ខ្ញុំបាទបកប្រែដោយគ្រាន់តែដកស្រង់យកខ្លឹមសារ មករៀបរៀងជាពាក្យឃ្លាប្រយោគរបស់ខ្លួនជាសំខាន់ ។ ដោយដកស្រង់ ពីអដ្ឋកថាគម្ពីរនេះខ្លះ ពីទីផ្សេងខ្លះ ដែលយល់ឃើញថា អាចជួយឲ្យប្រិយមិត្តអ្នកអាន បានយល់ខ្លឹមសារនៃបញ្ហានីមួយ ៗ នោះបានច្បាស់ជាងមុនប៉ុណ្ណោះ មិនបានដកស្រង់យកមកទាំងអស់ទេ ។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី នៅពេលបញ្ចូលពាក្យអធិប្បាយចូលជាមួយក្នុងបញ្ហានីមួយ ៗ យ៉ាងនេះ បើចង់បោះពុម្ពជាសៀវភៅមួយក្បាលចប់ នឹងធ្វើឱ្យសៀវភៅមានកម្រាស់ក្រាស់ពេក ពិបាកក្នុងការចាប់បើកអាន ថែមទាំងត្រូវបង់ចំណាយលើការបោះពុម្ពបែបនេះខ្ពស់ទៀតផង ហេតុនេះចាំបាច់ត្រូវបែងរំលែកជាសៀវភៅ ៣ ក្បាល។
ទាក់ទងនឹងពាក្យក្នុងគម្ពីរផ្សេង ៗ មានព្រះត្រៃបិដកជាដើមដែលលើកមក សម្អាងជាអក្សរខ្មៅក្នុងទំព័រនោះ ខ្ញុំបាទបានដាក់លេខយោង ហើយបានបញ្ជាក់ពីប្រភពដែលបានដកស្រង់យកមកទុកក្នុងបន្ទាត់ចុងក្រោយ ។ បើជាពាក្យក្នុងព្រះត្រៃបិដក ក៏ជាព្រះត្រៃបិដកច្បាប់ភាសាបាលី ដែលបានធ្វើការសង្គាយនាលើកចុងក្រោយនៅក្នុងប្រទេសថៃកាលពីឆ្នាំ ១៩៨៧ ។ ប្រសិនជាពាក្យក្នុងគម្ពីរផ្សេងភាគច្រើនជាគម្ពីរភាសាបាលីរបស់មហាមកុដរាជវិទ្យាល័យ ក្រៅពីនោះគឺបានបញ្ជាក់ច្បាស់ស្រាប់ហើយ ។
ប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយជាទីមេត្រី កំហុសខុសឆ្គងអំពីការបកប្រែក្តី ពាក្យអធិប្បាយក្តី បញ្ជីរាយនាមអ្នកបរិច្ចាគថវិកាក្តី ឬក៏រឿងផ្សេង ៗ ទៀតក្តី ប្រាកដជានៅមានជាពុំខាន ។ ខ្ញុំបាទនិងខាងមូលនិធិ សូមអភ័យទោសប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយក្នុងឱកាសនេះផងចុះ និង រីករាយទទួលយកនូវការតវ៉ាដាស់តឿនរបស់លោកអ្នក ដើម្បីនាំយកទៅកែលម្អ ឱ្យត្រឹមត្រូវក្នុងការបោះពុម្ពលើកក្រោយទៀត ។
សង្ឃឹមថា សៀវភៅនេះនឹងមានចំណែកជួយឱ្យប្រិយមិត្តអ្នកអាន មានសេចក្តីរីករាយក្នុងធម៌របស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ យល់ដល់ពាក្យ ទូន្មានក្នុងព្រះសាសនាបានមួយផ្លូវទៀត បើមិនច្រើនក៏តិចដែរ ។
ជាទីបញ្ចប់នេះ ខ្ញុំបាទ និងខាងមូលនិធិ សូមអនុមោទនាក្នុងកុសល-ចិត្តរបស់លោកអ្នក ដែលបានចូលរួមចំណែកជួយក្នុងការបោះពុម្ពជាសៀវភៅលើកនេះឱ្យបានសម្រេច ។ សូមឱ្យបុណ្យកុសលលើកនេះ មានអានុភាពការពារលោកអ្នកទាំងអស់គ្នា រួមទាំងប្រិយមិត្តអ្នកអានផងដែរ ឱ្យរួចផុតពីគ្រោះភ័យគ្រោះចង្រៃទាំងពួង ជួបប្រទះតែនឹងសេចក្តីសុខ សិរី-សួស្តី ចម្រុងចម្រើន នៅក្រោមម្លប់នៃព្រះពុទ្ធសាសនារហូតតរៀងទៅ អស់កាលជាអង្វែងទៅហោង ។
បំណងល្អ ដោយចិត្តស្មោះ
ទំព័រមុន:កថាផ្សេងៗ
ទំព័របន្ទាប់:កណ្ឌទី១